Enschede, donderdag 20-02-2025

Dagboek deel 112, Terugkijken..., deel 2.

Welkom terug in deel 2

Het was in deze periode dat de ziekte exzeem zich helaas hernieuwd openbaarde, in frequentie toenemende en ernstiger mate.

In de zomer van 2022 werd ik verschrikkelijk ziek. Een hele dikke huid, vol wonden, veel..heel veel vocht en dus: veel verband, zalf, schilfers en alles wat men zich nòg kan bedenken. Vreemd genoeg had ik het in hartje zomer bitterkoud! Ik was niet warm te krijgen en àls ik door Gretha een enkele keer' gedwongen' meegenomen werd naar buiten, zat ik in een rolstoel (lopen kon al niet meer), gewikkeld in een dikke legerslaapzak, een M90.  

Tegen het eind van die zomer knapte het weer iets op. Zóveel, dat ik weer kleine(!) stukjes kon fietsen, een heel klein beetje kon lopen met krukken en zelfs enige tijd in een stoel kon zitten, voordat ik weer in bed moest, dat mijn Gretha in de huiskamer had gezet.

Het ging steeds beter en zo kon het bed weer uit elkaar gehaald en opgeborgen worden....om na zo'n drie maanden weer ìn elkaar gezet te worden.

In november '22 werd het zó slecht, dat ik op de logeerkamer (voorkamer) lag en meerdere malen per dag uit bed geholpen en naar de bank gebracht werd. Want zowel het bed als de bank moesten meerdere malen per dag verschoond worden, alsmede de vloer gedweild.

Er was geen hulp en door de ziekte was het niet handig om visite te hebben, die misschien wat hadden kunnen helpen.

Wèl werd er veel gebeden door onze kleine kerkgemeenschap en vrienden en kennissen die gelovig waren!

Het werd echter steeds erger en erger.

Op 9 februari 2023 was de huisarts op bezoek geweest, had een zakdoek voor neus en mond vanwege de lucht en belde een ambulance..

We hadden tot dan toe niet gebeld, uit angst voor wat ze in het ziekenhuis misschien wel niet allemaal zouden toedienen. 

(Ons vertrouwen in de medische stand was gedaald to factor -200 sinds het uitbreken van corona!)

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek ik een bloeddruk te hebben van 56 bovendruk en 39 onderdruk en een hartslag van 130.

Volgens de aanwezige medici had ik dood, of op z'n minst comateus moeten zijn, maar ik was juist glashelder van geest. Zodoende kon ik zien dat een interniste een wat èrg lange wattenstaaf gereed maakte en terwijl Gretha bad en her en der verplegers en verpleegsters bezig waren met mij, zei ik tegen haar:

"Ik hoop niet dat dat een "pcr-test" is?!"

"Jazeker! Dat moet. Voor uw bescherming en de onze en we moeten toch zeker weten of u geen corona hebt."

Ik zag vanuit mijn ooghoek, dat Gretha opschrok uit haar gebed..

"Wel, mevrouw, dat gaan we niet doen! Wij gaan niet meewerken aan wèlke vorm van "corona-handeling-of behandeling" dan ook!"

"Ja maar...dat móét! Het is ook voor ònze bescherming!"

"Wèl...dan gaan we weer naar huis."

"Nee nee..ik bespreek het wel even met mijn meerdere..."

En zo kwam het dat ik in het ziekenhuis lag, eerst op de Interne Geneeskunde, later op de Torax-afdeling.

Ik bleek een levensgevaarlijke vleesetende huidbacterie opgelopen te hebben en die zat met de hele familie lekker knus op míjn kunstklep!

Ik werd helemaal vol gepropt en gespoten met antbiotica, èlke bacterie werd uitgeroeid om zien welk beestje zou blijven staan. 

En als ze díé konden identificeren, konden ze bepalen welke antibiotica nodig was. En omdat het om het hart ging, moest dat gebeuren op de hartafdeling.

Tot zover deel 2. Het gaat verder in DEEL 3